BEHEMOTH

Opvs Contra Natvram

(Nuclear Blast)

Od zawsze wolałam z Adamem Darskim przeprowadzać wywiady niż śledzić jego poczynania w mediach społecznościowych. Nigdy nie urzekł mnie ani do końca nie przekonał żaden bluźnierczy skandal z jego udziałem, tym bardziej zawsze pozytywnym kontrastem było dla mnie, jak mówi o muzyce, kiedy nie ciągnie się go na siłę za język na kontrowersyjne tematy. Piszę o tym, bo otoczka wokół Behemoth dla wielu rzutuje do tego stopnia na podejście do ich muzyki, że wręcz nietaktem jest powiedzieć o niej coś dobrego. O ile oznaką totalnej ignorancji byłoby nie przyznać, że cała produkcja towarzysząca zespołowi (w tym filmowe teledyski o rozmachu zakrawającym na poziom obrazków Rammsteina) to produkt klasy światowej, całkiem bezpiecznie jest jeszcze powiedzieć, że muzycznie Behemoth już się skończył. Czy aby na pewno? I czego właściwie oczekiwać po dwunastej długogrającej płycie, jak i po każdej następnej – że wszystkie będą przełomowe? Nie wiem, czy na tym etapie i po tylu latach na scenie tworzy się jeszcze opus magnum, ale mamy do zrecenzowania coś, co zostało zatytułowane „Opvs Contra Natvram”. Na okładce odwrócony krzyżyk, nasuwający skojarzenia z artworkiem do „God Hates Us All” Slayera. A w środku, uczciwie rzecz ujmując, kawał przyzwoitego grania. Po utyskiwaniach na eksperymenty muzyczne na „I Loved You At Your Darkest”, materiał na jej następczyni jest dużo bardziej skondensowany i odarty z niepotrzebnych eksperymentów. Numery, z jednym wyjątkiem, nie przekraczają pięciu minut. Nie brakuje klimatu, jak i behemothowej chwytliwości, dużo częściej pobrzmiewają blackmetalowe zagrywki. No i jest wzniośle. Żeby nie powiedzieć pompatycznie. Jedyny zarzut, jaki przychodzi mi do głowy to fakt, że kompletnie nie jest to płyta gitarowa. W tym znaczeniu, że brak jest charakterystycznych riffów, które chciałoby się zapamiętać na dłużej. Gitara jest jednym z instrumentów tworzących całość jak w orkiestrze, co oczywiście nie jest jakąś zbrodnią, ale zmienia charakter płyty – być może właśnie właśnie w opozycji do sztandarowych albumów Behemoth, które miały swoją bibliotekę rozpoznawalnych zagrywek. Czy będziemy płakać z tego powodu? Raczej nie. Fani, którzy twórczość Behemoth kupują bez żadnego ale, będą zadowoleni.

Katarzyna Bujas