GRAHAM BONNET BAND

Day out in Nowhere

(Frontiers)

Weteran hardrocka, o którym już ponad dekadę temu, przy okazji katowickiego Hard Rock Heroes Festival, mówiło się, że mógłby dać już sobie spokój, mający w swoim muzycznym CV takie szyldy jak Rainbow, MSG czy Alcatrazz, zaskoczył mnie tym wydawnictwem. Już otwierający album, dynamiczny utwór „Imposter” utrzymany w złowieszczo-orientalnym klimacie, z niezłym riffem przywołującym choćby „Gates of Babylon” pokazuje, że tym razem jeńców nie bierzemy. I na wspomnianym tle, wokal po przejściach, choć nie dotyka już tak wysokich rejestrów jak przed laty i wyraźnie zmatowiał, paradoksalnie wypada dość świeżo. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że śpiewanie niżej służy Grahamowi, a dublowane refreny brzmią bardziej efektownie niż kiedykolwiek. I taki klimat dominuje na całej płycie. Słychać, że muzyka jest szczera i tworzona z przyjemnością. Nie brakuje momentów, w których zamykając oczy, przenosimy się do świata Rainbow, zwłaszcza tego ciemnego wcielenia z albumu „Stranger in Us All”. Posłuchajcie riffu z „The Sky is Alive” - co słyszycie? „Ariel”! A jeśli do tego dodamy dramatyzm bijący z ekspresji wokalnej Grahama – zwłaszcza na refrenie, wychodzi nam coś nieźle naładowanego emocją. To zdecydowanie najlepszy numer na płycie. Warto zwrócić uwagę również na zdrowy balans, pomiędzy wspomnianymi kompozycjami, a nieco lżejszymi i bardziej pozytywnymi w brzmieniu: tytułową „Day out in Nowhere”, „David’s Mom” oraz „Uncle John”. Chwyta zwłaszcza refren tego ostatniego. Z kolei „It’s Just a Fricking Song” to w pewnym sensie ukłony dla korzeni muzycznego hardrockowego świata. Z czym może kojarzyć się gitarowo-organowe unisono z chromatyką? Taaak, wszystko to rozpoczęło się przecież od Deep Purple. Ale mamy 2022 rok i oczywiście teraz gra się agresywnej i ciemniej - dostosowując się do dzisiejszych standardów. Zresztą, trudno nie napisać kilku ciepłych słów o miksie, który jest wyrazisty i pozwala na płynną koegzystencję wszystkich instrumentów, co znacznie ułatwia odbiór treści muzycznej. Mam wrażenie, że ta płyta brzmi lepiej niż ostatnie wydawnictwa Michaela Schenkera, jeśli mówimy o porównaniu do czegoś w podobnym klimacie. Wracając do samej muzyki, na wyróżnienie zasługuje jeszcze „Twelve Steps to Heaven”, w którym – około trzeciej minuty - mamy nawet falsetowy krzyk w stylu Iana Gillana, a delikatny motyw klawiszowy żyje w symbiozie z monumentalnie i energicznie grającą gitarą i sekcją. Podobny zabieg można usłyszeć np. w „Love to Love” grupy UFO. No i jeszcze na koniec jest niespodzianka - „Suzy” - to znów szczery śpiew Grahama, ale tym razem tłem nie jest hard rockowy band, a orkiestrowa aranżacja rodem z muzyki filmowej. Szkoda, że nagle się to wszystko niespodziewanie urywa i znika. Bonnet podkreśla, że to album szczególny. Podsumowanie długiej kariery. Doskonałe podsumowanie, dodajmy.

Michał Chalota