RAMMSTEIN
RAMMSTEIN
(Universal)

Przy pierwszym kontakcie z tym materiałem, odniosłem – zupełnie niesłuszne – wrażenie, że single, które Niemcy puścili przed premierą, to były najwyższe karty w całej talii, że opowiedzieli wszystko, co najważniejsze, zanim tak naprawdę dotarli do sedna. 

Nawet prozaiczny fakt, że „Deutschland” i „Radio” stanowią dwie pierwsze pozycje na liście, mógłby wskazywać, że z tego miejsca aż do końca ciągnie się już równia pochyła. Paradoksalnie – ze względu na kontekst – na taki hipotetyczny stan rzeczy nikt nie mógłby narzekać, nikt nie pomstowałby, gdyby ta płyta okazała się kolejną „Liebe ist für alle da”, że tak to ujmę. Czyli krążkiem poprawnym, podsycającym ogień zainteresowania zespołem tymi dwoma czy trzema singlami, które na dłuższy czas przebiłyby się do koncertowej setlisty, ale ostatecznie rzeczą, jako całość, nie do końca przekonującą. Mogę jednak w tym miejscu stwierdzić, że to jest materiał lepszy i równiejszy, na pewno lepiej przemyślany (co naturalne), niż poprzednik.

O singlach powiedziano już wiele, dodam więc tylko, że faktycznie okazały się być reprezentatywną próbą dla całej płyty: to Rammstein raczej zachowawczy, niż próbujący nowego, jednocześnie jednak ta zachowawczość jest bardzo smaczna i podana w taki sposób, że absolutnie nie sposób wołać o więcej eksperymentów. Brzmieniowo Niemcy nie zatrzymali się w poprzedniej dekadzie, ten krążek po prostu „żre”: czy to dzięki odświeżonym, tłustszym gitarom, mocniej zaakcentowanemu użyciu elektroniki, czy interesującym zabiegom z chórem. Można powiedzieć, że to stara formuła ubrana w nowy mundurek. Najważniejsze są jednak kompozycje, to dzięki nim możemy mówić o detalach z przekonaniem, że w ogóle warto tę płytę rozkładać na czynniki pierwsze. Czy to „Auslander”, z dość nieoczywistym jak na taki przebój refrenem, czy zdecydowanie najbrudniejszy na „Rammstein” numer – prowadzony specyficznym, charyzmatycznym storytellingiem Lindemanna „Puppe” – czy wreszcie „Weit Weg”, podszyty syntezatorowym sznytem, strukturalnie jeden z ciekawszych numerów; wszystkie one mają szansę zostać zapamiętane na dłużej, nie tylko do czasu wydania kolejnej płyty. Faktem jest, że druga część materiału nie dotrzymuje tempa jej początkowi, a zbytnie uproszczenie tych piosenek skutkuje wrażeniem, że nie dzieje się tam prawie nic. Ostatecznie jednak nie jest to mankament, który byłby w stanie przesłonić ogólną pozytywną ocenę. Jak wspomniałem, jestem przekonany, że to album lepszy od poprzednika.

Nie jest to chyba płyta, która stanie się nowym klasykiem. Nie jest kopalnią przebojów, jaką była chociażby „Mutter”, nie cieszy tak spójną, swoistą atmosferą, jak „Reise, Reise”. Z perspektywy czasu nie będzie wymieniana wśród tych absolutnie najlepszych w dyskografii Niemców – pod względem klasy umiejscowiłbym ją gdzieś poniżej wspomnianej „Reise, Reise”, a nad ostatnią „Liebe ist für alle da” – co nie zmienia faktu, że po prostu trzeba określić „Rammstein” udanym powrotem. Oczywiście po części jest to „winą” kontekstu i dziesięcioletniej ciszy, z drugiej jednak strony, te okoliczności niekoniecznie musiały zadziałać na korzyść zespołu. Popatrzmy bowiem w ten sposób: narastały oczekiwania, ba – oni sami umiejętnie je podsycali, ostatecznie jednak zdołali tym oczekiwaniom sprostać. A nie wiem, czy którejkolwiek wcześniejszej płyty Rammstein wyglądano równie niecierpliwie. To chyba najlepsza rekomendacja. 

Adam Gościniak