IMMORTAL
NORTHERN CHAOS GODS
(NUCLEAR BLAST)

Jesteśmy świadkami nowej ery w obozie norweskiego Immortal. Po dziewięciu latach milczenia zespół wraca z nową, mocną płytą zatytułowaną „Northern Chaos Gods”. Jest to pierwsze wydawnictwo bez byłego frontmana i gitarzysty Abbatha, który w ostatnich latach zdecydował się na karierę solową, zaniedbując obowiązki w Immortal. Jak twierdzi gitarzysta Harald „Demonaz” Nævdal i perkusista Reidar „Horgh” Horghagen, którzy zdecydowali się kontynuować to zacne dzieło, są dumni ze swojej muzycznej przeszłości i bazując na starych sprawdzonych wielokrotnie rozwiązaniach zbudowali konceptualnego, posępnego kolosa spod samych bram - wymyślonego swego czasu przez zespół królestwa ciemności i zimna – Blashyrkh. 
Podczas nagrań nowego albumu, jako sesyjny basista, Immortal wsparł Peter Tägtgren z Hypocrisy, który z zespołem pracował już wcześniej nad płytami "At The Heart Of Winter", "Damned In Black", "Sons Of Northern Darkness" i "All Shall Fall". Płyta ukaże się 6 lipca, za pośrednictwem Nuclear Blast. Zawiera osiem premierowych utworów, co daje ponad czterdzieści pięć minut obcowania z bezlitosną prędkością i lodowatą ciemnością, do czego przyzwyczaił nas Immortal wcześniej. Budowa tej płyty to solidna konstrukcja wsparta na klimacie „At the Heart of Winter”, w którą wpompowano dynamikę „Pure Holocaust” i efektowną melodykę ostatnich płyt grupy z nieodzownym dla tego zespołu duchem Bathory, który zawsze majaczy w ich muzyce.

Muzyka Immortal od dawna towarzyszyła mi podczas nocnych leśnych wędrówek. Tej płyty dane mi było wysłuchać także podczas letniej burzy, na leśnych bezdrożach, przy rykach burzy i błyskawicach, które biły w przestworza równie mocno co potężne bębny Horgha, wtórujące krótkim, intensywnym i zacinającym jak nawałnica riffom. Następnego dnia zabrałem ten album na karkonoski szczyt Śmielec. Przesłuchanie tej płyty, idąc do Czarnej Przełęczy, z majestatycznie przepływającymi przeze mnie chmurami, daje poznać smak mocy tej muzyki, szczególnie kiedy wyobraźnia podpowiada, że bramy Blashyrkh są blisko. Otwierający „Nothern Chaos Gods” brutalny i szaleńczo pulsujący, jest jak ponura maszkara zrodzona jeszcze za czasów „Pure Holocaust”. Gdzieś w połowie histerycznie omiatana gitarowym solo, wybrzmiewa nagle, przecięta w pół dźwięku... „Into The Battle Ride” przywodzi na myśl ciemne czasy, gdzieś pomiędzy „Damned in Black” i “Sons of Northern Darkness”, podane w ponurej, smolistej matni podsycanej na przemian histerycznie pulsującym to znowu klasycznie wściekłym riffem i motywem, w który słuchacz dopatrzyć się może zmutowanej melodii, jaką w 1986 roku na płycie „Fatal Portrait” w utworze „The Candle” zaśpiewał King Diamond, a którą po latach powtórzył w wariacji gitarowej Impaled Nazarene w utworze „The Horny And The Horned”. Podobne podziały, inna aranżacja, inne wykończenie ale jeśli wsłuchacie się w ten utwór odnajdziecie podobieństwo.
Z tej wybrzmiewającej ciemności wyłania się kolejny podniosły i jakże tradycyjnie Immortalowy „Gates To Blashyrkh” z tą charakterystyczną dla późniejszych dokonań Immortal a’la balladowo pulsującą gitarą, której pojawienie się daje chwilę oddechu, by ustąpić miejsca kolejnej nawałnicy. To jeden z tych hymnów spod śnieżnych krypt, które jednoczą chwytliwość i doskonałą dynamikę ze złośliwością i piorunującą zaciekłością. „Grim And Dark” to śnieżna bestia, kąsająca ślepo i zaciekle. Gęsto stawiane kolosy riffów tworzą ścianę dźwięku z której da się wyłowić majaczące melodie. „Called To Ice” jest bardziej „pancerny” i wściekły i chyba najbardziej złożony, choć nie najdłuższy w swojej chwytliwej strukturze. Masywne riffowanie, z ciekawymi, nieprzewidywalnymi łączeniami każą wracać do tego utworu kilkakrotnie. „Where Mountains Rise” jest z kolei dumny i podniosły, z chwytliwymi gitarami i przygniatającą potęgą perkusyjnego łomotu. 
„Blacker Of Worlds” to miażdżący czaszkę dziki demon, z furią plujący przez półtorej minuty jadowitymi dźwiękami, które przeplatane w dalszej części utworu średnimi tempami dają ciekawy kontrast. „Mighty Ravendark” to kolejny z hymnów i jednocześnie najdłuższy utwór na płycie. To ponad dziewięciominutowy dźwiękowy obraz śnieżnych gór, zamieci i północnych ciemności skrojony w stylu utworu „Blashyrkh” z płyty „Battles In The North”. Zauważmy, że tamten utwór miał podtytuł „Mighty Ravendark” właśnie. 
„Northern Chaos Gods” ma w sobie wszystko co najlepsze w Immortal. Zespół nie idzie na kompromis, nie eksperymentuje. Powiedziałbym, że siłą tego albumu jest właśnie chęć tworzenia muzyki klasycznej w tym gatunku. Album zawiera kilka klasycznych cięć, dużo w nim kontrastów, co widać w samym ułożeniu utworów na płycie - numery szybkie przeplatają się z tymi bardziej „epickimi” w średnich tempach. Immortal wraca z tarczą, w starej oprawie ale w nowym brzmieniu. Nie wspiera się już łagodniejszymi formami, a riffy tej płyty znów pełne są kolców i ostrych lodowatych sopli, wdzierających się w skórę aż do kości. To samo dotyczy sekcji perkusyjnej. Jeśli na „Pure Holocaust” ta sekcja była nawałnicą, to na „Northern Chaos Gods” jest po stokroć potężniejsza, pewniejsza i bardziej dynamiczna. Chwytliwość, monumentalna dynamika i nieśmiertelny duch Bathory - na to czekałem i to znalazłem w mocy kruczoczarnej ciemności. 

Marek Krukowski