MAG

Mag II: Pod krwawym księżycem

(Piranha Music)

Pierwsze dźwięki tego albumu – dosłownie kilkanaście sekund otwierającego całość utworu, zresztą tytułowego – kojarzą mi się z sygnałem emitowanym na dworcach przed emisją komunikatu, najczęściej dotyczącego spóźnienia pociągu. A że ja tak już mam, że wszystko jestem w stanie skojarzyć ze wszystkim, to nie uważam tych pierwszych sekund za przypadkowe: otóż „Pod krwawym księżycem” postrzegam nie tyle jako płytę rockową z sześcioma utworami, co jako podróż. Mniejsza już o to, że niekoniecznie w przedziale, a raczej w czterokołowym powozie zaprzężonym w dwa konie. Jedziemy w środku nocy, najpewniej jesiennej, ma się rozumieć. Efekt, który Mag uzyskuje na „Pod krwawym księżycem”, jest zaskakująco odświeżający, co osłupia tym bardziej, że kapela posługuje się totalnie wyeksploatowanymi środkami. Raz jeszcze potwierdza się, że nie trzeba wymyślać koła na nowo – ba, że można konsumować cudze ogony – by robić obezwładniające wrażenie. Mag robi wrażenie ociekającymi trójglicerydami i parafiną riffami, a także nastrojem niesamowitości. Idąc od końca, czyli od drugiego z wymienionych czynników… Nie wiem, jak to się dzieje, że Mag śpiewa o stuletnich domach, nekromantach, szczurołapach i alchemikach, i ani przez chwilę nie musi chować się za tarczą konwencji, nie musi mrużyć oka, by słuchacz nie żachnął się, że to jednak przegięta metoda. A tymczasem taki Rhapsody of Fire śpiewa, mniej więcej, o porównywalnych banialukach, i człowiek ma wrażenie, jakby spacerował z nimi po Disneylandzie. Ale różnica pomiędzy Magiem a Rhapsody jest mniej więcej taka jak pomiędzy „Nosferatu wampirem” Herzoga a „Army of Darkness” Raimiego. Na poziomie analizy formalnej wydaje się to efektem nieosiągalnym: przecież to tylko pulsujący doom metal z syntezatorowymi tłami. Jak pisałem, kolosalną różnicę robi jednak nastrój – czyżby spadek odrealnienia po pogrzebanej Diunie, w której grało dwóch członków Maga? – no i fenomenalne interpretacje wokalne.

Maciej Krzywiński