RAMMSTEIN

Zeit

(Universal)

Szczerze mówiąc, nie czekałem na nową płytę Rammstein z wypiekami na twarzy. Bez wypieków w sumie ani tyle. Powodów było kilka, ten najbardziej powierzchowny taki, że w porównaniu do powrotnego, hajpowanego miesiącami „Rammstein” zapowiedzi „Zeit” wydawały się mówione półgębkiem i po prostu trochę nijakie. Poza tym, nawet jeżeli doceniam, że Rammstein na stadionach nie wzięli się znikąd i że efektowna otoczka może zaistnieć tylko wtedy, jeżeli stoi za nią jakaś wartość merytoryczna, niekoniecznie miałem ochotę przekonywać się o tym po raz kolejny – a takim przekonaniem się byłaby konstatacja, że nowa płyta nie schodzi poniżej pewnego, wysokiego poziomu, ale też nie zaskakuje. Posłuchałem i dokładnie tak myślę. Czy żałuję? Nie, bo mimo wszystko „Zeit” broni się czysto muzycznie, no i ustanawia kilka ciekawych kontekstów. „Rammstein” sporo skorzystała na swoim statusie studyjnego powrotu po latach, to znaczy z jednej strony zawiesiła sobie tym statusem wysoko poprzeczkę, ale później bez problemu ją przeskoczyła. Jednocześnie fakt powrotu stał się całym kontekstem i celem samym w sobie, po trzech latach pamiętam z tej płyty bardzo niewiele, może poza hiciarskimi „Ausländer” i „Radio” czy majestatycznym teledyskiem do „Deutschland”. „Zeit” obyła się takiego bez hajpu i bez bagażu oczekiwań, ostatecznie bardzo dobrze na tym wychodząc. Przede wszystkim, o ile nie spodziewam się, żeby pandemia w większym stopniu przewartościowała zespołowe priorytety (zresztą kuriozalne „Dicke Titten” rozwiewa wszelkie wątpliwości co do tego, czy Rammstein spoważnieli, jeżeli ktoś takowe by miał), to „Zeit” – może bardziej mimowolnie – okazuje się najbardziej spójną i sensownie złożoną płytą Niemców od czasu „Reise, Reise”. Taką bez wielkich hitów i oczywistych kandydatów do zasilenia na koncertowej setlisty, chociaż „Zick Zack” albo „Giftig” pewnie i tak ją zasilą, przynajmniej na jakiś czas. Pod względem atmosfery, a przede wszystkim przedłożenia tej atmosfery nad same piosenki, nowa płyta trochę przypomina „Mutter”, zwłaszcza w numerze tytułowym, „Angst” czy „Schwarz”. Jasne, wszystkie te utwory ani myślą wychylać nosa poza dobrze znaną formułę, ale różnią się od poprzedniej płyty nie tym, co w sobie mają, tylko z czego rezygnują. Odrzucenie gęstego podszycia z elektroniki kosztem powrotu do bardziej gitarowych form, w których przebojowość łączy się z typowym dla zespołu monumentalizmem, na papierze może wyglądać trochę asekurancko, ale w praktyce działa odwrotnie i mam wrażenie, że u paru osób może ożywić dawno wygasły sentyment. Oczywiście „Zeit” nie jest wycieczką w przeszłość sensu stricto, czego dowodzą chociażby eksperymenty z Autotune’m w „Lügen”. Na pewno nie jest też płytą nowatorską, ale dla mnie ten lekki kompozytorski skręt, który skutkuje wzgardzeniem tanią przebojowością, to naprawdę odważny i udany ruch. Płyta kończy się wymownie zatytułowanym „Adieu”, a w nim – powracającym jak mantra „adieu, goodbye, auf wiedersehen”, i tak sobie myślę, że gdyby miało to być pożegnanie nie „do następnego”, tylko na dobre, to ciężko o odejście w lepszym stylu.

Adam Gościniak