HELLOWEEN

Helloween

(Nuclear Blast)

Panowie z Helloween swój osiemnasty album studyjny zdecydowali się zatytułować nazwą swojego zespołu. Czyżby było to obwieszczenie początku nowej drogi? Chyba każdy się zgodzi, że po ponad trzydziestu pięciu latach na scenie i posiadaniu wyrobionej marki to krok dość odważny. A może to tylko zwykły marketingowy chwyt ze strony wydawcy? Jak zwykle w tego typu przypadkach prawda zapewne leży gdzieś pośrodku. Na wyrokowanie, czy „Helloween” rzeczywiście jest wydawnictwem przełomowym jeszcze zdecydowanie za wcześnie. Na to przyjdzie czas w niedalekiej przyszłości. Niewątpliwie jest jednak albumem wyjątkowym. I to z kilku powodów. Tego albumu prawdopodobnie by nie było (przynajmniej w takiej formie, w jakiej powstał), gdyby nie ogólnoświatowa trasa „Pumpkins United”. Podczas tamtego tournee fani mogli zobaczyć wszystkich dotychczasowych wokalistów Helloween na jednej scenie. Gdyby jakieś dziesięć lat temu ktoś powiedział mi, że Kai Hansen i Michael Kiske powrócą w szeregi tej formacji, prawdopodobnie skwitowałbym to tylko szerokim uśmiechem i poklepał delikwenta po ramieniu. W taki sam sposób zachowałbym się, gdybym wówczas od kogoś usłyszał, że Paweł Kukiz i Liroy zostaną posłami na Sejm. W dodatku wybranymi z list prawicowych komitetów. Cóż, życie pisze czasem scenariusze, których nie byłby w stanie wymyślić ani Stanisław Bareja, ani twórcy hardcorowego fantasy. Występy na scenie to jedno, a tworzenie nowego materiału i praca w studio drugie. Nagrywając ten album muzycy Helloween stanęli przed wyzwaniem, z którym do tej pory nie musieli się mierzyć. Mianowicie musieli rozdzielić poszczególne partie wokalne pomiędzy trzech wokalistów (Deris, Kiske i Hansen). Nie wiem według jakiego klucza oni to układali (zapewne jednego z siedmiu) ale skurczybykom to wyszło! Naprawdę. Te trzy głosy idealnie wzajemnie się dopełniają zarówno w partiach solowych, jak i tych śpiewanych chórem. Że też nie wpadli na to wcześniej... By stwierdzić, że zespół, mimo pewnych innowacji nie zamierza się odcinać od korzeni (jakże by zresztą mógł tego dokonać mając ponownie w swych szeregach twórców sukcesu pierwszych płyt) wystarczy spojrzeć na okładkę. Nie trzeba być wielkim fanem Helloween by dostrzec tam mniej lub bardziej dyskretne odwołania do wczesnych albumów, zwłaszcza do pierwszej części „The Keeper Of The Seven Keys”. Nie jest to wcale tylko wabik dla fanów legendarnej płyty. Te nawiązania znajdziemy również w muzyce. Wystarczy posłuchać kawałka „Mass Pollution”, zwłaszcza jego refrenu. Myślę, że miłośnikom obu „Keeperow” łza się w oku zakręci. Nie muszę tu chyba wspominać o znanym już z promocyjnego singla utworze „Skyfall”. Jest to ponad dwunastominutowa, wielowątkowa i trzymająca w napięciu suita, która może się kojarzyć z takimi utworami, jak „Halloween” czy właśnie utwór tytułowy ze wspomnianego wyżej kultowego, dwuczęściowego albumu. Ponadto kawałek ten jednoznacznie pokazuje, że Niemcy sztukę zabawy klimatem mają opanowaną do perfekcji i potrafią ją wykorzystać bez zbędnego patetyzmu.

Poza nawiązaniami do lat osiemdziesiątych, znajdziemy tu także sporo smaczków znanych z późniejszych dokonań formacji. Są tu przecież utwory mające sporo progresywnych elementów chociażby; „Fear of the Fallen” czy - w szczególności - „Angels”. Co ciekawe, świetnie wpasowują się w całość razem z typowo power metalowymi numerami i nie burzą spójności tego materiału. Wręcz przeciwnie, dodają mu uroku. Jeden z utworów zawartych na tym albumie nosi tytuł „Best Time”. Fakt, mamy do czynienia z zasłużonymi weteranami. Być może jednak wcale ostatniego słowa jeszcze nie powiedzieli i najlepsze czasy jeszcze przed nimi. Któż to wie?

Bartek Kuczak