AUGUST BURNS RED

Guardians

(Fearless Records)

Myślę, że nie będzie to zbyt daleko idące porównanie, jeżeli przygniatającą większość aspirujących metalcorowych kapel opiszemy jako szarą masę peletonu, a kilku gigantów pokroju Northlane, Parkway Drive czy właśnie August Burns Red – jako ucieczkę, z tym, że w przeciwieństwie do prawdziwego życia tej ucieczce absolutnie nic nie zagraża, nikt się z niej nie wysypuje ani nie słabnie z upływem czasu. Prawda jest taka, że wspomniane zespoły mogą w tym momencie robić absolutnie wszystko – eksperymentować z elektroniką, odchodzić od korzeni tak daleko, jak się da, czy celować w listy przebojów – i nic nie zaszkodzi ich ugruntowanej pozycji, najwyżej będą mieli na koncie asłuchalną płytę, o której wszyscy za chwilę zapomną. Wyobrażam sobie, że taka pozycja siły nie każdemu musi odpowiadać, czasem lepiej sprawdza się bat nad głową, ciągła presja i konkurencja. Ale na „Guardians” Amerykanie nie brzmią jak wyleniałe, tłuste kocury, raczej tak, jakby od tego nagrania naprawdę sporo zależało. Konstatacja, że można być najedzonym, a zarazem wciąż płodnym, nie zdarza się codziennie, tak samo jak niezbyt często nowa płyta kapeli z siedemnastoletnim stażem okazuje się być najlepszą w całym dorobku, a właśnie tak jest tutaj. August Burns Red nigdy nie pokusili się o większe stylistyczne akrobacje, pozostając raczej na dobrze znanej, udeptanej ścieżce, ale trzeba też szczerze przyznać, że wspomniana stałość i stabilna, niezła forma pozostawały przez ostatnie kilka lat głównymi zaletami kapeli. Niewiele wskazywało na to, by mieli nagle wyskoczyć z aż tak dobrym materiałem, a na pewno nie wskazywała na to „The Phantom Anthem”, niezła kompozytorsko, ale też bardzo sterylna, ugłaskana i przejaskrawiona. W przeciwieństwie do poprzedniczki „Guardians” zachowuje naprawdę rozsądny balans i nie szafuje tak bezmyślnie melodią, jest też znacznie mniej oczywista. O ile wcześniej te najlepsze motywy były podstawiane słuchaczowi pod nos i powtarzane do bólu, tak teraz mamy do czynienia z płytą momentów – przebłysków, które pojawiają się i znikają, a to zawsze będzie dla mnie wyznacznik czegoś pokrewnego geniuszowi. Popatrzmy: fantastyczny refren „Bones” pojawia się zaledwie dwa razy, tak samo jest w „Empty Heaven”; najważniejszy motyw „Dismembered Memory” to mgnienie oka i nic więcej, a cały klucz do zrozumienia emocji napędzających tę płytę mieści się w 6 minutach i 22 sekundach ostatniej „Three Fountains”. Oczywiście jest tego więcej, ale mimo wszystko podejrzewam, że oparcie całego być albo nie być nagrania na równie wątłych czasowo fundamentach to spore ryzyko. W przypadku powodzenia – ryzyko podwójnie opłacalne. Wspaniała, triumfalna, ale też strasznie emocjonalna płyta.

Adam Gościniak