Podobno nie należy wchodzić dwa razy do tej samej rzeki… Co jednak, jeżeli dotyczy to wejścia po kimś, kto pozostawił właśnie wypłukane przez nurt ogromne samorodki w postaci melodyjnych solówek i pasaży? Pasaży i solówek. Klasycznych riffów. I wysokich niczym Alpy zaśpiewów… Wchodzić? Nie wchodzić? Jasne że wchodzić, a to tym bardziej, gdy stateczni już panowie z Iron Maiden nurt rwącego strumienia zamienili na bezpieczną sadzawkę (w której zresztą ostatnimi czasy również wypłukali całkiem okazałe złote grudki zebrane w „Księdze Dusz”). Czas więc na młodzież, której niestraszne bystrzyny pasaży, wodospady riffów i kaskady solówek. Tak jest, Monument to młody stażem, bo działający raptem sześć lat zespół muzyków parających się nieco już staromodną muzyką, ale z energią należną młodzieży.

Tutaj może paść pytanie, czy ma sens odgrzewanie kotletów… Cóż nim jednak nie jest w muzyce? Stylistyczne kombinacje weszły ostatnio w fazę wrzenia, gdyby jednak rozebrać dźwięki na czynniki pierwsze, to od lat nie dzieje się w muzycznym świecie nic nowego, ani tym bardziej rewolucyjnego. Na szczęście, balansując na pograniczu materii i duchowości, muzyka nie podlega procesom gnicia. Tu wolno wszystko, łącznie z czerpaniem pełnymi garściami ze spuścizny klasyków.

I dokładnie to czyni Monument, niczym młody kochanek zapatrzony we wdzięki Żelaznej Dziewicy. A właściwie w stare jej zdjęcia, mniej więcej do czasu „Powerslave”. No może z jednym drobnym wyjątkiem, ale o nim za chwilę. Rdzeniem, osnową i centrum „Hair Of The Dog” jest klasyczny aż do bólu, gatunkowo czysty heavy metal. Rześki, żwawy, porywający, energiczny, chwytliwy, drapieżny, melodyjny, dynamiczny heavy metal bazujący na jednym wielkim niekończącym się gitarowym pasażu. Gęsto upstrzony błyskotliwymi solówkami, basowymi pochodami i ciętymi riffami. I dośpiewany w sposób bardzo bliski – a jakże! – manierze Bruce'a Dickinsona. W poszczególnych kompozycjach można doszukać się odniesień do konkretnych numerów Iron Maiden, jak choćby w instrumentalnym „Olympus” do „Transilvania”, w rozpędzonym utworze tytułowym do „Aces High”, a w drapieżnym „Streets Of Rage” do „Invaders”. Tym niemniej iście zabójczy poziom energii sprawia, że tenże drugi w dorobku Monument album prezentuje się cholernie świeżo, zachwycając przy tym witalnością. Pierwsze trzy numery, tytułowy, „Blood Red Sky” i „Streets Of Rage” pędzą na heavymetalowe złamanie karku. Na ich tle otwarty przez uroczysty chór i bardziej powściągliwy „Imhotep (The High Priest)” wypada dość blado… ale do czasu! Delikatne wyciszenie z refleksyjną solówką w tle daje bowiem początek rewelacyjnemu basowemu przejściu, a to z kolei przepięknemu melodyjnemu pasażowi, coś pięknego! Za moment Monument pędzi jednak dalej w „Crobar”, by zdecydowanie wyhamować w umiarkowanym w tempie „Emily”. Umiarkowanym, ale czy słabszym od reszty? Absolutnie nie! W „Olympus” muzycy troszeczkę się popisują i jest to niewątpliwie efektowny wstęp do jednego z najlepszych na krążku „A Bridge Too Far”, który prócz energii zachwyca chwytliwością i przebojowością. „Heart Of Stone” rozpoczyna się balladowo i delikatnie. Peter Ellis do pewnego momentu śpiewa tak sugestywnie, że aż zabawnie, ale gdy utwór nabiera dynamiki, przestaje być śmiesznie, robi się za to hymnicznie w stylu – i to właśnie wyjątek, o którym wspomniałem wcześniej – bardziej współczesnego Maiden. No i pozostał jeszcze wielki finał w postaci „Lionheart”, w którym to utworze niewierny Monument momentami wyrywa się z objęć Żelaznej Dziewicy, by poromansować z Running Wild, wycinając riffy, z których przechodzący poważny kryzys Kasparek byłby naprawdę dumny, a całość ozdabiając fenomenalną solówką. Ktokolwiek łudzi się, że nowoczesność w muzyce jest jedynym warunkiem jej dalszej egzystencji, niech da sobie spokój z Monument. Kto jednak ma ochotę na pełną muzycznych wrażeń podróż wehikułem czasu wprost w ekscytujące lata 80., gdy klasyczny heavy metal święcił największe triumfy, nie powinien wahać się ani chwili. To dla was Monument nagrał „Hair Of The Dog”!

 

Rafał Monastyrski