HÄLLAS

Isle Of Wisdom

(Napalm Records)

Muszę się przyznać, że ostatnie kilka miesięcy zamiast na gorączkowych przeszukiwaniach nowości w dużej mierze minęło mi na ciągłych powrotach do „The Warrior’s Spell” Tarot. Słucham tej płyty prawie codziennie i jestem przekonany, że to jeden z najlepszych i najbardziej kompletnych materiałów, na jakie kiedykolwiek trafiłem. A dlaczego niby „przyznać”? Nie wierzę w instytucję guilty pleasure, więc taka motywacja odpada. Po prostu uważam ten konglomerat hard rocka, wczesnego heavy metalu, rycersko-średniowiecznego anturażu i szczodrze dawkowanej posypki z sera za muzyczny odpowiednik fast-foodu, nie ujmując tej płycie niczego pod względem jej zawartości merytorycznej. Piszę o tym wszystkim dlatego, że bardzo podobnie mam z „Excerpts From a Future Past”, czyli długogrającym debiutem Hällas. To taka sama mieszanka, tyle że z trochę odwróconymi proporcjami, bo zgiełk historycznej rekonstrukcji trochę zagłusza tam typowo skandynawska wrażliwość. Hällas od Tarot różni się także tym, że regularnie wydaje nowe płyty, które bynajmniej nie są skazane na robienie za tło dla wspomnianego debiutu, nawet jeżeli niewymuszona przebojowość „Astral Seer” czy „Star Rider” obecnie wydaje się w kontekście Szwedów raczej echem dnia wczorajszego. Wobec „Isle Of Wisdom” spokojnie można odczuwać pewną ambiwalencję, przy czym nie będzie ona dotyczyć klasy tej płyty, tylko jej substancji, która z jednej strony wydaje mi się bardziej zwarta i konkretna od któregokolwiek z wcześniejszych dokonań zespołu, a zarazem zdecydowanie najbliżej jej do zabarwionej prog-rockiem space opery. Odwołując się do poczciwego name-droppingu powiedziałbym, że na „Isle Of Wisdom” wpływy Wishbone Ash nie są nawet w połowie tak ważne, co zapatrzenie w Yes i Rush, może poza tandemem „Elusion’s Gate”/ „Gallivants (of Space)”. Jednocześnie, mimo że każdy album Hällas jest czymś w rodzaju koncept albumu, dopiero tutaj wszystkie numery rzeczywiście wydają się zbiegać w jednym punkcie, a przynajmniej ich brzmieniowa i emocjonalna amplituda osiąga zdecydowanie niższe wartości niż na „Excerpts…”. Czy to zmiana na gorsze? Niekoniecznie, po prostu zmiana, którą dość ciężko przeoczyć, a którą zrzuciłbym chyba na karb rosnącej zespołowej samoświadomości. Może zabrzmi to zabawnie w obliczu wręcz karykaturalnego zapatrzenia Hällas w przeszłość, ale uważam, że ten zespół nigdy nie miał nic wspólnego z retro-rockowym revivalem, tylko stał obok. Najlepiej widać to w momencie, kiedy revival w zasadzie zdechł, a twórcy „Isle Of Wisdom” mają się lepiej niż kiedykolwiek. Jasne, pewnie bywali bardziej błyskotliwi, ale nigdy tak konsekwentni i… dojrzali – nie jest to mój ulubiony komplement, jakim można obdarzyć muzykę, bo często używa się go, żeby parlamentarnie powiedzieć „nudny”, ale w tym wypadku dojrzali znaczy po prostu: umiejący wykroić z tej estetyki sam konkret i pozbyć się naiwności, która kiedyś pozwalała myśleć, że debiut Hällas będzie zaledwie jednorazowym wystrzałem.

Adam Gościniak