OZZY OSBOURNE
Ordinary Man
(Sony Music)

Po kilku ostatnich płytach Ozzy’ego Osbourne’a nie czekałem na nowy album z niecierpliwością, a tutaj pozytywne zaskoczenie. W przypadku płyty „Ordinary Man” mamy do czynienia z udanym eksperymentem połączenia sił rockowego emeryta ze stosunkowo młodym gitarzystą i producentem Andrew Wattem. Jest on stałym współpracownikiem rapera Post Malone'a, z którym Ozzy nagrał wcześniej utwór „Take What You Want”. Watt ma za sobą jednak również poważny rockowy epizod w efemerycznej supergrupie California Breed u boku Glena Hughesa i Jasona Bohnama, z którą nagrał w 2014 r. również dobry album. Tak więc wbrew pozorom nie był to wybór człowieka z zupełnie innej muzycznej bajki. Odpowiada mi jego styl gry jeszcze z czasów California Breed. Jako gitarzysta umiejętnie łączy współczesne trendy (brud, jazgot i zwięzłość przekazu) z melodyjnym sznytem i brzmieniem osadzonym w realiach lat 70., bez epatowania jednak gitarową pirotechniką. Choć fani Zakka Wylde’a mogą mieć problem z akceptacją jego stylu, to ja już jestem nieco zmęczony gitarową maestrią i pirotechniką zanurzoną w odmętach lat 80.. Niezawodna sekcja rytmiczna również jest bliższa hardrockowej niż metalowej estetyce, a zarówno pałker „Red Hotów” Chad Smith jak i basista „Gunsów” Duff McKagan dokładnie wiedzą kiedy i jak należy przyłoić, a kiedy odpuścić. Ozzy Osbourne to najbardziej rozpoznawalny głos rocka i nawet jeżeli jest już przygłuchy, a na koncertach często fałszuje niemiłosiernie, to nawet przy sporej liczbie pogłosów modulacji i innych zabiegów studyjnych, które tu słychać, jest wciąż niepodrabialny. Kompozycyjnie i brzmieniowo nowa płyta nawiązuje silniej do stylistyki macierzystej formacji Black Sabbath, niż solowych dokonań Ozzy’go. Mamy też dyskretne nawiązanie do sabbathowej przeszłości - wywrzeszczane „all right now” w otwierającym płytę „Straight to Hell”, podobnie jak w „Sweet Leaf” z „Master of Reality”. Inspirację „Iron Man” słychać w utworze „Goodbye”, a harmonijka i basowy riff w „Eat Me” ma również bliskie sabbathowe konotacje. Ale to jest raczej sympatyczne puszczanie oka do fanów niż natrętne kopiowanie gotowych rozwiązań. W przypadku „Ordinary Man” zwraca uwagę bardziej refleksyjny i osobisty nastrój, który przenika album. Tytułowa kompozycja jest wprawdzie apoteozą delikatnie przesłodzonego beatlesowskiego hitu. Taka musicalowa romantyczna ballada podbita obowiązkowymi smykami oraz zamaszystym solem Slasha w stylu „November Rain”. Nieprzypadkowy udział Eltona Johna w tym utworze, sprawia, że całość jest jakby bliższa jego stylistyce. Mniej patetycznie wypada ballada „Holy for Tonight” wzbogacona kobiecymi chórkami.
Jednak najlepiej wypadają te utwory, w których fragmenty refleksyjne łączą się z odpowiednią dawką rockowego przyłojenia i zmianami tempa. Tak jest w „All My Life”, singlowym „Under the Graveyard”, „Today is the End”, czy „Scary Little Green Man”, w których łagodniejsze zwrotki przeplatają się z mocniejszym uderzeniem w refrenie, często o prawie punkowej intensywności. Album cechuje wysoki poziom melodyjności, a proste refreny skutecznie osadzają się w głowie po kilku przesłuchaniach. Całość jest porządnie i energetycznie zagrana, zaśpiewana oraz zaaranżowana, a ozdobniki w postaci chórków, czy instrumentów klawiszowych stosowane z umiarem nawiązują do brzmień, które Don Airey wyczarowywał na pierwszych solowych płytach Ozzy'ego. Zaletą jest również brak utworów ewidentnie słabych. Choć koncepcyjnie całość psuje końcówka płyty, a mianowicie połączenie szybkiego punkowego i przesterowanego „Its a Raid” z dodanym trochę na siłę duetem z Post Malonem w „Take What You Want”. Zabieg o tyle kontrowersyjny, że oba utwory nie mieszczą się do końca w stylistyce i brzmieniu płyty, jak również zupełnie nie pasują do siebie. Gościnnie Elton John, Slash, Tom Morello, oraz Post Malone. Płyta poradziłaby sobie równie dobrze bez nich, ale na pewno przekaz marketingowy i emocjonalny jest silniejszy, a ostatecznie całości nie psuje. Koniec końców Ozzy Osbourne wydał ponadprzeciętnie dobry album, a Andrew Watt podobno pracuje już nad nowymi kompozycjami, co dobrze wróży na przyszłość. Tak więc trzymajmy kciuki za zdrowie Księcia Ciemności.

Tomasz Kudelski