DEZERTER

Kłamstwo to nowa prawda

(Mystic)

Wbrew fejsbukowym opiniom „tych co się znają”, uważam, że nowa płyta Dezertera jest dobra. Dobra w takim sumarycznym wymiarze, nie jako muzyka czy przekaz, ale jako kompletny, wizualno-dźwiękowo-liryczny produkt, jak zwykle będący odpowiedzią na dość (nie)ciekawe czasy. Nie będę jednak rozwodził się nad tym co Dezerter wkłada nam do głowy, bo gdzieś obok znajdziecie rozmowę z Krzyśkiem Grabowskim, gdzie drenujemy skrupulatnie naszą piękną rzeczywistość. Tu skupię się raczej na Dezerterze – zespole grającym dźwięki. Oczywiście, rozumiem, że dla wielu ta przygoda straciła już błysk świeżości, sam mam swoich faworytów („Blasfemia”, „Mam kły mam pazury” czy „Prawo do bycia idiotą”), jednak uważam, że zespół nadal jest potrzebny, zachowując najważniejszą cechę, jaką dla punkowego projektu jest szczerość. Ten zespół nigdy się nie skurwił, zawsze pozostał sobą. Co z tego, że można znaleźć dziesiątki grup lepszych technicznie, perkusistów - maszyny itp. Dezerter gra sprawnie i cały czas odnawia swój styl. Tym razem cechą, która bardzo dobrze mi robi, jest oszczędność. Każda piosenka jest wydestylowana, wypucowana, odessano z niej dźwiękowy tłuszcz, mam wrażenie, że muzycy celowo wzajemnie się kontrolowali, by nie zagrać za dużo. A to w połączeniu z brzmieniową surówką, też w dużej mierze ascetyczną, spowodowało, że dostaliśmy takiego Dezertera obnażonego, z zaakcentowaną, kliniczną precyzją. Co z tego, że czasami jest to aż nazbyt proste? Tak ma być, w taki sposób muzyka nie kryje przekazu. Momentami jest rockowo, czasami nieco szybciej, bliżej korzennego punka, nadal nośnie. Podoba mi się to, że czasami zespół, szczególnie w warstwie gitarowej nawiązuje do archetypicznego noise’u („Brunatny”), być może nieświadomie, ale z dobrym skutkiem. Płyta jest całością, krótkim, intensywnym przelotem: 9 numerów, konkret, zwarty strzał w głowę. Dokładnie tak jak potrzebujemy. Nie sądzę, by dzięki tej płycie zespół zyskał jakichś nowych fanów, raczej utwierdza mnie w przekonaniu, że jest potrzebny, dodatkowo mam wrażenie, że te numery w wersji koncertowej będą prawdziwym sztosem. I tyle… „Znający się” nadal będą twierdzić, że płyta im się nie podoba, a niżej podpisany to idiota, ja nadal będę obstawał przy swoim, bo nie chcę być internetowym wieszczem prawd objawionych. Dezerter w formie. Dla tych, którzy na niego czekają. Tyle…

Arek Lerch