BODY COUNT
Bloodlust
(Century Media)

Body Count największe sukcesy odnosiło w latach 90. Potem na kilka lat zamilkło, by powrócić w 2006 roku płytą „Murder For Hire”, a następnie w 2014 niezłym albumem „Manslaughter”, będącym niejako badaniem publiki odbioru ówczesnej propozycji zespołu. Krążek spotkał się z ciepłym przyjęciem krytyki i nie gorszym ze strony fanów. Dodało to najwyraźniej grupie wiatru w żagle, gdyż po koncertach (wystąpili także w Polsce – w 2015 roku w warszawskim klubie „Progresja” u boku m.in. Suicidal Tendencies), zaczęła pracę nad nowym materiałem. Ich owocem jest właśnie ukazujący „Bloodlust”. Płyta zbudowana jest na zasadzie dialogu. Otwierający ją utwór „Civil War” zaczyna się od syreny alarmowej oraz komunikatu prezydenckiego dotyczącego obrony w razie zagrożenia. Na to wjeżdża solidny riff, bębny i… growl w tle, a następnie wokal Ice’a-T. Po około 3 minutach numer przyspiesza, otwierając kawalkadę riffów, którą zafundował gościnnie udzielający się w tym kawałku Dave Mustiane. Kolejny „The Ski Mask Way” wprowadza komunikat o dwóch poszukiwaniach dwóch podejrzanych odpowiedzialnych za zamach, a chwilę uderza kolejny silny bodycountowy riff. Słychać jednak wyraźną zmianę – Ice-T brzmi jeszcze bardziej wściekle, tak jakby zaraz kogoś miał zabić. Zresztą wygrażanie w tekście dodatkowo podsyca to wrażenie. Jeszcze sugestywniej wypada natomiast „This Is Why We Ride” – okraszony klasycznym wolnym riffem z odgłosami strzałów. O zdradzie natomiast opowiada równie „wojenny” „All Love Is Lost” z gościnnym udziałem Maxa Cavalery. Wykrzykiwane chóralnie słowa refrenu i zwrotki Ice’a kojarzą się – co ciekawe - z twórczością Rage Against The Machine. Historia powstania Body Count poprzedza cover „Raining Blood/Postmortem” Slayera, zagrane tu co najmniej bardzo dobrze. Zawsze jednak w przypadku coverowania tych utworów przez różnych wykonawców słychać przede wszystkim to, że nie bębni Dave Lombardo... Swoistym interludium jest natomiast refleksyjny „God, Please Believe Me”, w którym frontman grupy swoją uliczną przeszłość. Z kolei „Walk With Me” to najszybszy numer na płycie. Gościnnie wdzierający się tu Randy Blythe z Lamb Of God dodał numerowi sporo mocy, nadając ton temu utworowi, którego nie zaburzają nawet wolniejsze zwrotki Ice’a-T. Znakomicie bębni tu też Ill Will. Wytchnieniem jest natomiast deklamowany „Here I Go”, który odstaje od reszty i można go uznać za wypełniacz. Reszta płyty wydaje się dość jednolita. „No Lives Matter” poprzedza wyjaśnienie wokalisty, jak rozumie ten tytuł. Sam utworów dostarcza natomiast kolejnych bojowych deklaracji. Numer tytułowy rozwija formułę poprzednika, zaś zamykający „Black Hoodie” odnosi się do wydarzeń i zasad, które miały miejsce ponad dwadzieścia lat temu, jeśli chodzi o traktowanie ludzi pokroju lidera grupy, które jego zdaniem – od tego czasu właściwie się nie zmieniły. 
Trzeba przyznać, że Body Count grzeje dziś z nie mniejszą mocą, niż w początkach swojej działalności, w czasach „Cop Killer” i nieco późniejszych. 
„Bloodlust” to płyta, która nie tylko nawiązuje do tamtego okresu, ale jest też najlepszym krążkiem grupy od dwóch dekad.

Maciej Majewski