LINDEMANN
F & M
(Universal Music)

Ostatnie czasy to urodzaj dla fanów Rammstein, a jeszcze kilka lat temu atmosfera wokół działalności niemieckiego zespołu zbyt wesoła nie była. To właśnie wtedy pojawiła się pierwsza płyta projektu Lindemann, który nazwą sugerował, że mamy do czynienia z solowym projektem wokalisty. Tak naprawdę był to owoc partnerskiej współpracy pomiędzy frontmanem a szwedzkim gitarzystą i producentem Peterem Tägtgrenem. W tym miesiącu premierę będzie miała kolejna płyta duetu, opatrzona enigmatycznym tytułem “F & M”. Zdradzę wam od razu, że chodzi o “Frau & Mann” - taki tytuł nosi jeden z kawałków znajdujących się na krążku, dotyczący przemyśleń Tilla na temat relacji damsko-męskich. Chociaż z tym akurat wokalistą nigdy nic nie wiadomo; wszak jest on mistrzem pokręconych dwuznaczności, a świat, o którym opowiada w swoich tekstach wypełniają dziwaczne postaci i jeszcze bardziej osobliwe ich relacje. Dlaczego akurat ten numer stał się niejako wizytówką tego krążka, a nie singlowe i kipiące energią “Steh auf” z teledyskiem, w którym występuje znakomity Peter Stormare? Doprawdy nie wiem, być może temat przeciwieństw jest tym, który partnerski duet chciał wskazać jako kluczowy.

Jeżeli spróbujemy zderzyć ten materiał z wydanym cztery lata temu “Skills In Pills” widać sporo różnic. Cieszę się mogąc powiedzieć, że najnowsze dzieło Lindemann wydaje się być dokonaniem od poprzednika ciekawszym, a na pewno dużo bardziej zróżnicowanym. Wtedy dominowały utwory w nurcie wywodzącym się wprost ze stylistyki Rammstein, z tą różnicą, że zaśpiewane w języku angielskim. Tym razem muzycy poszli na całość. Różnorodność stylistyczna i brzmieniowa jest bardzo duża i właściwie każdy kawałek ma swój specyficzny i charakterystyczny klimat. Znajdują się tu rzeczy dynamiczne jak wspominany już pierwszy singiel. Z kolei “Knebel” wygrywa swoim dramatycznym twistem, zaczynając się jak rockabilly w stylu Johnny’ego Casha, by następnie przejść w najmocniejszy bodaj riff na całym albumie. Robi to niesamowite wrażenie. Z kolei “Schlaf ein” to najbardziej liryczny moment albumu. Delikatna w brzmieniu kołysanka, której jednak nie zdecydowałbym się śpiewać swoim dzieciom do snu.

Właściwie każdy kawałek ma w sobie zapadający w pamięć motyw, czy to nośny riff, ciekawy podkład rytmiczny lub zaskakujący aranż. Weźmy taki “Mathematik”, brzmiący jak współczesny rap. Nie należy on może do najmocniejszych momentów płyty, ale niech dokumentuje pomysłowość, jaka towarzyszyła muzykom przy tworzeniu. Jedynie wokal Tilla, tym razem na powrót niemiecki, nie odbiega zbytnio od tego, co słyszeliśmy chociażby na ostatnim albumie Rammstein. Jest on swoistym łącznikiem z przeszłością. Być może zbyt wcześnie na takie stwierdzenia ale po kilku przesłuchaniach muszę powiedzieć, że “F & M” jest dla mnie albumem ciekawszym niż tegoroczna propozycja Rammstein. Wiem, że projekt ten nie może raczej liczyć na rozmach marketingowy macierzystego zespołu wokalisty (chociaż ogłoszona właśnie, krótka trasa zespołu, planowana na luty 2020 roku, odbywać się będzie w sporych obiektach), jednak niech mniej opatrzona nazwa na pudełku płyty nie powstrzyma nikogo przed sięgnięciem po ten album. Jakieś wady? Być może tylko to, że owa różnorodność stylistyczna, choć satysfakcjonująca, rodziła we mnie czasem wrażenie, jakby powstała z potrzeby udowodnienia tego, że; “potrafimy w inne dźwięki”. Jednak muzycy twierdzą, że płyta powstawała bez żadnej presji. Gorąco polecam.

Igor Waniurski