DEFTONES

Ohms (Reprise Records)

Dwadzieścia lat – tyle w tym roku stuknęło albumowi „White Pony” Deftones. Krążkowi kapeli, do której na długo przylgnęła metka nu-metalowej. I chociaż na debiutanckim „Adrenaline” oraz następnym „Around the Fur” dobitnie słychać fascynacje tym nurtem, to już na wspomnianym Białym Kucyku panowie udowodnili, że owa przegródka to nie miejsce dla nich. Brzmienie kapeli ewoluowało, ponieważ Chino i spółka odważnie sobie poczynali pod względem eksperymentatorskim. Początkowo chłopaki kombinowali z shoegaze’ingowymi dźwiękami zasłyszanymi na albumach Mazzy Star lub Ride, aby następnie poszerzyć swoje inspiracje o post-metal oraz post-rock (takie „U, U, D, D, L, R, L, R, A, B, Select, Start” mogłoby się znaleźć na płycie Mogwai albo Do Make Say Think). Co więcej, ekipa z Sacramento świetnie czuje się w tych muzycznych rejonach oraz – co słychać na najnowszym krążku – doskonale łączy ciężkie, a także pełne agresji brzmienia z typowo dream popowymi klimatami. A wszystko to przy akompaniamencie elektroniki i klawiszy.

Co tu dużo mówić, na „Ohms” sporą rolę odgrywają partie, za które odpowiedzialny jest Frank Delgado. Słychać to już w otwierającym płytkę „Genesis”. Numer rozpoczynają klimatyczne klawisze, tylko po to, aby przygotować słuchacza na potężne gitary Stephena Carpentera oraz wściekły wokal Chino Moreno. I pomimo tej sonicznej nawałnicy rozpętanej przez resztę instrumentów, syntezatory wciąż są wyraźnie słyszalne, doskonale budują atmosferę piosenki, zarazem dodając jej odrobinę lekkości. A skoro już o lekkości mowa, to można tu napomknąć o kolejnym kawałku – „Ceremony”, którego – w zestawieniu z openerem – można umieścić na drugim końcu muzycznego spektrum. To niesłychanie szybko wpadająca w ucho, melodyjna kompozycja, perfekcyjnie nadająca się do puszczania w komercyjnych stacjach radiowych. Przy tej ścieżce można wygodnie rozsiąść się w fotelu i na chwilę wyluzować, mimo iż również tutaj Carpenter odrobinę szarżuje… Przyjemnie słucha się także nieco ostrzejszego „Urantia”, kawałka mogącego pochwalić się czadowym riffem oraz naprawdę świetnym refrenem. To samo można powiedzieć o „Error”, numerze który chyba bardziej „deftonesowy” być nie może. Jeżeli ktoś poprosiłby mnie o scharakteryzowanie brzmienia Deftones, to na „Ohms” wytypowałbym tę piosenkę właśnie. Nie miałbym również jakichkolwiek problemów z wyborem osobistego faworyta, którym bez dwóch zdań jest „The Spell Of Mathematics” (chociaż z matematyki nigdy orłem nie byłem…). Genialny numer zaczynający się ostrymi, niemal djentowymi gitarami, w refrenie skręcający mocno w dream popowe lub shoegaze’ingowe rejony (nasuwają się tu nieodparte skojarzenia z Catherine Wheel). Na uwagę zasługuje także duet „Pompeji” oraz „The Link is Dead” – jakby połączyć obie piosenki to wyszłaby z nich naprawdę kapitalna post-metalowa kompozycja, która z powodzeniem mogłaby się znaleźć na płycie ISIS. Nie zapominajmy też o zamykającym krążek, kapitalnym utworze tytułowym, będącym równocześnie pierwszym singlem promującym „Ohms”. To kolejny, szybko wpadający w ucho numer, doskonale dopinający całą płytę.

W trakcie swojej przygody z „Ohms” nie mogłem wyjść z podziwu nie tylko dla umiejętności Chino i spółki, którzy zaserwowali fanom perfekcyjną płytę, ale również dla człowieka odpowiedzialnego za poskładanie tego materiału – Terry’ego Date’a. Wcale mnie nie dziwi, że chłopaki zaprosili do współpracy właśnie tego producenta, z którym nagrali „White Pony” lub „Deftones”. Najnowsze dzieło Kalifornijczyków to ich najlepsza płyta od tamtych czasów właśnie i zarazem mój osobisty pretendent do listy najlepszych albumów 2020 roku.

Piotr Stypka