ÅRABROT

Of Darkness and Light

(Pelagic)

Pojawienie się takiej płyty można porównać do tête-à-tête z jednorożcem albo z uczciwym politykiem. Co ciekawe, nawet albumy, które stały się kanonami, nie zawsze zawierają tak wysokooktanowe paliwo, jak to, które napędza „Of Darkness and Light”. Przyznam, że w ostatnich latach nie spotkałem płyty, która byłaby niemalże w 100% napchana hitami. I to dosłownymi, które nie chcą odkleić się od ucha. Nie będę też rozwodził się nad muzykami stojącymi za tym szyldem, bo każdy chyba zna historię Karin Park i Kjetila Nernesa, którzy żyją i tworzą w budynku kościoła zaadaptowanego na dom mieszkalny w małej, szwedzkiej wiosce. To pobudza wyobraźnię, kogoś może zniesmaczyć, ale na pewno zapamiętamy tajemniczą, intrygującą parę. To jednak tylko dodatki, otoczka, która dodaje kolorytu, ale… No właśnie – gdyby to był tylko koloryt, kontrowersje a nie byłoby dobrej muzyki, wszystko spaliłoby na panewce. I tu dochodzimy do najważniejszego punktu: Årabrot nagrał płytę (dziesiątą w dyskografii), która jest jednym, wielkim wykrzyknikiem. Bezczelnym, rockowym, aroganckim jak The Velvet Uderground, zainfekowanym elektroniką jak NIN i zimnym niczym Killing Joke. Co zdecydowało o takiej, nie bójmy się tego słowa, eksplozji niebywałego talentu? Zapewne przypadek, korelacja dobrych pomysłów i świeżego spojrzenia, poczucia wolności; doprawdy, trzeba będzie o to zapytać samych zainteresowanych.

Przyjrzyjmy się zatem składowym tego sukcesu. Po pierwsze potężne, soczyste i niewiarygodnie plastyczne brzmienie – objawieniowe połączenie potęgi, selektywności i rozsądku, wizjonerskie zespolenie elektroniki i gitarowego hałasu, boski dar do pisania refrenów urywających głowę. Tylko tyle…

I aż tyle – każdy z dziesięciu utworów na tej płycie to banger naładowany emocjami i ekstatyczną melodyką. Zatem, po kolei: startujemy niepozornie „Hangman’s House”, do momentu, kiedy wchodzi potężna sekcja. Wzorcowy wręcz numer rockowy, przyjemnie wprowadzający w atmosferę albumu. Później jest tylko lepiej – klimatyczny „You Cast Long Shadows”, hitowy singiel „Horrors of the Past” z śpiewem Kjetila wyraźnie inspirowanym manierą Roberta Smitha i pierwszym, wielkim refrenem na tej płycie. „Madness” zaskakuje bezwstydnie tanecznym bitem i „editorsowymi” klawiszami Karin. No i dochodzimy do szczytowania płyty: „Cathedral Light”, nie wiadomo, dlaczego nie wybrany na singla to absolutny wzorzec – bombastyczny refren, porywająca motoryka, piekielne klawiatury połączone z lekkością aranżacyjną tworzą iście niebezpieczną mieszankę. Od tego nie da się uwolnić. Nie gorzej jest z kolejnym singlem, opatrzonym niepokojącym wideo – „We Want Blood”. Cóż, Kjetil i Karin wiedzą, jak podkręcić atmosferę. Gotycki trip zespół kontynuuje w mrocznym „Skeletons Trip the Light Fantastic” (kolejny porywający refren), a za nim już czyha „Swan Killer” i finał w postaci lekko swingującego, nastrojowego „Love Under Will”. Årabrot stworzyli rockowe arcydzieło. Nic więcej nie trzeba dodawać.

Arek Lerch