DARZAMAT

A Philosopher at the End of the Universe

(Darzamat)

Z nową, doskonałą płytą powraca Darzamat. Na 27 października zaplanowano wydanie nowego albumu zatytułowanego: „A Philosopher at the End of the Universe”. Pierwszą po jedenastu latach płytę zmiksował Jarosław Baran (ex-Delight) a produkcją tych dziewięciu premierowych utworów zajął się Maurycy „Mauser” Stefanowicz (ex-Vader). W sieci krąży już teledysk to utworu tytułowego, promujący album. Produkcją tego ciekawego obrazu też zajął się nie byle kto bo Stanisław Nolywajko z Rumburak Film Productions. A teraz muzyka... Zacznijmy od intro, które skojarzyło mi się z czymś pomiędzy wstępem do jedynki Benediction, mroczniejszą wersją soundtracku do „Bladerunnera” i szczyptą klimatów Kinga Diamonda. Dodajmy, że wszystkie te tła, smaczki, głębokie majaczące w drugim planie otchłanie dźwięku, zostały stworzone bez użycia klawiszy (których nie ma generalnie na całym albumie!). Dalej utwór tytułowy - jest marszowo, chwytliwie, ciężko. Skrzeczący ryk Flaurosa i oryginalne wstawki Nery wprowadzają słuchacza w świat szlachetnej mieszanki patosu i mistyki. Jest w tej muzyce lament, melodia i ciężar, za które pokochałem takie granie prawie trzydzieści lat temu (w podobne rejony zapuszczała się nie istniejąca już Ava Inferi.) Kolejny utwór - „Running in the Dark” niesie w sobie sporą dawkę gotyckiego grania, żywiołowych zwrotek i bardziej nastrojowych refrenów. Niektóre fragmenty przynoszą skojarzenia ze sceną szwedzką – słyszę tu chociażby echa bardziej transowych tematów Cemetary, w które wtłoczono maksymalną energię i skontrastowano ją z łagodniejszymi, płynącymi zwiewnie wstawkami. Dalej: „Thoughts to Weigh on Farewell Day” z ciężkim, psychodelicznym, wręcz black metalowym wstępem i „mayhemowym” riffem z niepokojącymi zwolnieniami wzbogacanymi solówkami gitary i dialogami wyśpiewywanymi przez Nerę i Flaurosa. Podobną konstrukcję ma „The Tearful Game” - surowy i opętany z początku, przechodzi w wysokiej próby mroczny gotycko- blackowy klimat, w którym po raz kolejny Nera czaruje wokalem. Wisienką na torcie jest zagrane na klasycznych gitarach zakończenie... Z kolei „The Sleeping Prophet” jest jak świat malowany kiedyś pędzlem Beksińskiego. Dużo w nim psychodelii i muzycznego lęku, jaki serwował kiedyś Dark Fortress. Warto wspomnieć też o „Clouds, Clouds, Darkening All” z łagodnym początkiem i mocnymi, trochę „moonspelowymi” refrenami. Zaś w ciężkim, burzowym „The Great Blaze” zachwycają przenikające się wokale, kładzione na prostych black metalowych, trochę wojowniczych melodiach. Balladowy i mroczny „The Kaleidoscope of Retreat” jest świetnym zakończeniem tego szczególnego albumu. Jest to najdłuższy utwór na płycie, z dużą ilością zmian, oryginalnymi wokalami Nery, popartymi gitarowymi ozdobnikami. Pięknie to wszystko płynie i pozostawia wielki niedosyt oraz nieodpartą chęć ponownego włączenia odtwarzacza.

Odnajduję na tej płycie wiele odniesień do muzyki zespołów, które kiedyś stawały się budulcem mojego wszechświata, a zarazem wyznaczały nowe kierunki w mrocznych, klimatycznych odmianach metalu. Słychać tu echa My Dying Bride i starszych dokonań Anathemy. Są fragmenty kojarzące się z tym co najlepsze w Cradle of Filth, i te zaskakujące, jakimi szczycił się kiedyś Opeth. Nowy Darzamat łączy w sobie ciężar i bezkompromisowość z bardziej klimatycznymi, nastrojowymi elementami. Te dziewięć utworów nie nuży i pozostawia niedosyt. Ten album jest jak filmy Alfreda Hitchcocka. Najpierw jest trzęsienie ziemi a później napięcie rośnie. Muzyka z wyśmienitymi aranżacjami, zrealizowana nowocześnie ale duch w nią tchnięty przywodzi na myśl lata dziewięćdziesiąte. Kiedy przyjdzie Ci zmierzyć się z tą płytą, użyj wyobraźni, dotrzyj do kontekstu w jakim została stworzona... Być może nie każdy odczyta od razu, że „A Philosopher at the End of the Universe” jest odzwierciedleniem muzycznych fascynacji twórców, a nie tworzonym na ślepo nowomodnym nijakim albumem, w który wytwórnia wpompowała kupę kasy. Ci wszyscy, którzy są w stanie poświęcić kilka chwil na wejście w tę muzykę, przekonają się jak wielką ona ma moc, wymykając się wciąż na nowo definiowanym sztucznie gatunkom. Dla mnie jeden z tegorocznych muzycznych faworytów. Chapeau bas!

Marek Krukowski