No i wreszcie okręt kapitana Rolfa zawitał ponownie do właściwego portu. Po ostatnich latach błędów i wypaczeń, po nagraniu - delikatnie rzecz ujmując – nie najlepszych „Rogues en Vogue”, „Shadowmaker” i „Resilient”, po wydumanych pożegnaniach i powrotach, czas był już na to najwyższy, a może był to nawet tzw. ostatni dzwonek, by nie stracić resztek szacunku fanów, do których sam się zaliczam od dobrych 30 lat… Z tego zresztą powodu nie liczcie na obiektywną recenzję, zwłaszcza że zawartość „Rapid Foray” dała mi powód do recenzenckich uniesień, a dokładniej rzecz biorąc 11 powodów, bo tyle utworów znalazło się na szesnastym krążku Running Wild.

Już pierwszy z brzegu „Black Skies, Red Flag” nie pozostawia wątpliwości co do powrotu na właściwe tory i ponownego podjęcia muzycznych wątków zarzuconych gdzieś w połowie lat 90. To znakomity, rozpędzony numer o chwytliwym, zaskakująco dojrzale zaśpiewanym refrenie i dopowiedziany doskonałą, melodyjną solówką. Klimat klasycznego Running Wild podtrzymuje rześki, zwarty i konkretny „Warmongers”… jest dobrze, a nawet lepiej. W „Stick To Your Guns” piracki okręt zwalnia, a oparty na prostych, wyrazistych riffach kawałek skręca do zatoki opanowanej przez Accept; tak, to spokojnie mógłby być utwór bardziej popularnych rodaków Running Wild. Drapieżny i żywiołowy utwór tytułowy byłby znakomity, gdyby nie jedna jedyna skaza w postaci banalnych chórków, które pojawiają się na szczęście incydentalnie, można więc o nich szybko zapomnieć. W „By The Blood In Your Heart” morski charakter nasila się, a to za sprawą hymnicznych, iście szantowych refrenów. Pod koniec do akcji włączają się także dudy szkockie, nic nowego w przypadku niemieckiego heavy metalu, prawda? No i czy tylko mi głos Kasparka przypomina w pewnych fragmentach… Roda Stewarta? Nie, nie, to absolutnie nie zarzut, raczej komplement. Instrumentalny „The Depth Of The Sea (Nautilus)” to swoisty przełom; do mnie dokładnie w tym momencie dotarło, że będzie to znakomity krążek od początku do końca. Tyle w tym kawałku emocji, tyle melodyki charakterystycznej dla Running Wild, no i te przeszywające płaczące motywy gitary, coś pięknego… „Black Bart” niektórzy już obwołali sztandarowym hitem tego krążka i choć nie podzielam tej opinii, bo kilka utworów bardziej przypadło mi do gustu, to nie da się ukryć, że to żywiołowy, witalny i piekielnie chwytliwy kawałek ze znakomitym refrenem. W „Hellectrified” pięknie prezentuje się zestawienie riffowej drapieżności z melodyjnymi gitarowymi inkrustacjami. Jeśli do tego dodamy rasową solówkę i zabójcze zakończenie, to wychodzi na to, że… jest coraz lepiej. Potwierdza to pod każdym względem wspaniały „Blood Moon Rising” – cięty, ostry utwór z klasycznymi refrenami i fantastycznym melodyjnym pasażem. No ale… proszę Państwa… jako kolejny „Into The West”. I od razu – jakże cudownej urody przeszywający gitarowy pasaż, który zresztą pojawi się tu jeszcze kilkukrotnie. Do tego energetyczny, świetnie zaśpiewany refren i nie ma wątpliwości – to Running Wild, na który czekałem podobnie jak wielu fanów od kilkunastu lat. A na płycie jeszcze wielki finał: jedenastominutowy „Last Of The Mohicans” ze znakomitymi świdrującymi melodiami, z doskonale wyważonymi refrenami i indiańskim zaśpiewem gdzieś w środku. Cóż… może kompozycja monumentalna na miarę „Battle Of Waterloo” czy „Treasure Island” to nie jest, ale  w gruncie rzeczy przy takim czasie trwania niczego jej nie brakuje, a napięcie utrzymuje do samego końca.

Pominięcie faktu, że album niepozbawiony jest autocytatów, byłoby zafałszowaniem rzeczywistości. Co jednak istotne, Running Wild porusza się bardzo blisko muzycznych rejonów, czy też nawet konkretnych motywów sprzed lat, ale nie kopiuje ich wprost. Dzięki temu jest to krążek przypominający w jakiejś mierze „Blazon Stone” czy „Pile Of Skulls”, ale – do diaska! – jest to jednak całkiem nowy album, tyle że zagrany w stylu starego, dobrego, klasycznego Running Wild. A o to przecież chodziło, czyż nie? Tu i ówdzie pojawiają się wprawdzie, posądzenia o nieszczerość i chłodną kalkulację, cała rzecz jednak w tym, że najważniejszy jest efekt, a nie intencje. Potraficie stwierdzić, co tak naprawdę czai się w ludzkim umyśle, jakie są prawdziwe emocje Rolfa? Ja nie. Dlatego niech przemówi muzyka!