Okazuje się, że poważne zmiany w składzie niekoniecznie działają na niekorzyść danej grupy. Wręcz przeciwnie – nie dość, że zachowana została ciągłość stylistyczna, to jeszcze została ona ciekawie wzbogacona. Tak w wielkim skrócie przedstawia się najnowsze dzieło Włochów z Lacuna Coil. A w szczegółach? Otwierający płytę „The House Of Shame” po krótkim chóralnym wstępie, uderza mocnym riffem, podwójną stopą, warczącym wokalem Andrea Ferro i niebiańskim Cristiny Scabbi, której głos unosi się wysoko na tle epicko-melodyjnego refrenu. „Broken Things” z lekko zabrudzonym riffem, budzi natomiast konotacje numetalowe, a „wylicznka” w refrenie to jeden z najbardziej chwytliwych momentów całej płyty. Utwór tytułowy z kolei spokojnie mógłby znaleźć się na płycie Evanescence. Amy Lee może jednak obecnie pozazdrościć Włochom przede wszystkim umiejętności budowania nastroju. Zaś „Blood, Tears, Dust” to jeden z najmocniejszych fragmentów krążka. Mocny riff, ubarwiony elektroniką oraz wściekłym wokalem Ferro i silnym głosem Scabbi, to jeden z moich faworytów na „Delirium”. Zawarty w środku utworu ciekawy „dialog” gitarowy, przypomina nieco dokonania Fear Factory. Zaś kołyszący „Downfall” to niemalże solowy popis Cristiny, która pokazuje tutaj właściwie pełen wachlarz swoich umiejętności wokalnych, a kapitalne solo na gitarze Marco Cotiego Zelatiego, dopełnia numeru. „Take Me Home” rozpoczyna dziecięca zabawa-wyliczana, która chwilę później przechodzi w miarowe łojenie, na miarę dawnych dokonań Korna. Z kolei „You Love Me ‘Cause I Hate You” bodaj najtrafniej odnosi się do konceptu miejsca dla wszystkich niechcianych, o którym Cristina opowiada w naszej rozmowie. W tym utworze bowiem najsilniej uwypuklone zostały wszystkie uczucia i emocje, jakie towarzyszą „rezydentom” tego miejsca. „Ghost In The Mist” natomiast świdruje riffem, podbitym elektroniką i kolejną chwytliwą melodią w refrenie. Wbrew temu opisowi – to kolejna dość mocna odsłona „Delirium”. Natomiast kościelne organy we wstępie „My Demons”, budują nastrój przed przejmującą, okołoindustrialnym wydźwiękiem całości. Tu wściekły głos Ferro wybija się nawet ponad anielską barwę Scabbi. Krążka dopełnia kolejny metalowy „melodyk” pod postacią utworu „Claustrophobia”, obudowanego jeszcze jedną ciekawą solówką gitarową oraz zbliżony stylistycznie do reszty materiału „Ultima Ratio”.

Biorąc pod uwagę perturbacje, jakie przeszedł (i przechodzi) zespół Lacuna Coil, trzeba przyznać, że nagrali dzieło zwarte, równe i chwilami wręcz wściekłe, a jednocześnie ciekawie urozmaicone. Polecam.

 

Maciej Majewski