CONVERGE

Bloodmoon: I

(Deathwish)

To mogło się nie udać. Osobiście jestem już nieco zmęczony tymi wszystkimi projektami kolaboracyjnymi (gdzie prym wiodą na przemian Thou i The Body), które kończą się przeważnie bombastycznym koncertem na festiwalu Roadburn. No dobra, to trochę takie narzekanie dla narzekania, bo rezultaty takich przedsięwzięć są przeważnie bardzo dobre, ale jednak na wieść o tym, że nowy album Converge powstanie we współpracy z Chelsea Wolfe i Steve'em Brodskym (z Cave-In, Mutoid Man, a niegdyś również Converge – zagrał na basie na „Forever Comes Crashing”) mój mózg wysyłał sygnały typu „czy naprawdę tego potrzebujemy?”. Nie żebym nie był fanem wcześniej wymienionych, wręcz przeciwnie – bardzo sobie cenię ich dokonania, co potwierdzi stan mojej półki z płytami. Mimo wszystko obawiałem się, że dostaniemy po prostu coś na kształt pół-akustycznej EP-ki, gdzie muzyka będzie zaledwie tłem dla ekscytujących nazwisk. Z elementem pół-akustycznym nawet się nie pomyliłem, ale co do drugiej części zdania – oj, jeszcze jak. „Bloodmoon: I” to absolutnie nie jest rzecz nagrana na pół gwizdka i kiedy w końcówce drugiego w trackliście „Viscera of Men” wjechały zapierające dech w piersiach orkiestracje (tak!), musiałem stanowczo odszczekać wszelkie moje wcześniejsze obawy. Ten album to prawdziwy tajfun kreatywności, a światy, które pozornie powinny się ze sobą kłócić, przenikają się tu w idealnej harmonii. Każdy numer to nowa, ekscytująca przygoda. Tutaj nie ma zbędnych dźwięków – agresywniejsze momenty (podkreślane charakterystycznymi dla Converge przesterami i nietypowymi podziałami rytmicznymi) idealnie zazębiają się z momentami lżejszymi, przypominającymi niekiedy klimatem jakąś mroczną, burtonowską baśń. I co najważniejsze – przez cały czas doskonale słychać, że to jednak przede wszystkim płyta Converge i nie mówię tu tylko o wszechobecnych, opętańczych wokalizach Bannona. Ta muzyka pulsuje tym samym szaleństwem, którym grupa oczarowała świat po premierze „Jane Doe”. Owszem, to szaleństwo wydaje się być bardziej – z braku lepszego określenia - „szlachetne”, ale nie ujmuje to niczego z jego mocy. Cichym bohaterem tego wydawnictwa pozostaje dla mnie Brodsky, który oprócz wsparcia gitarowego dorzucił też garść swoich świetnych, melodyjnych wokali, których usłyszymy na tym wydawnictwie naprawdę niemało. W ogóle tandem Bannon-Wolfe-Brodsky to coś, co w teorii nie powinno aż tak dobrze działać. Moje ukłony. Czas pokaże czy „Bloodmoon: I” to raczej jednorazowy wybryk czy początek czegoś większego (obstawiam to drugie), ale jeśli na stare lata Converge stwierdzi, że na takie właśnie tory chce zepchnąć swoją muzykę, będę pierwszym pasażerem tego pociągu.

Wojciech Kałuża