Album miesiąca. Bez dwóch zdań jedna z rubryk budzących największe kontrowersje. Jakimkolwiek kluczem doboru by się tu nie posłużyć, zawsze znajdzie się grono niezadowolonych. Lepiej zamieszczać tu albumy niekoniecznie wybitne, lecz ważne, bo nagrane przez uznane marki? Czy raczej postawić na materiały dotykające muzycznego geniuszu, ale zrealizowane przez formacje z trzeciej ligi popularności? Tym razem stawiamy na drugą z opcji, nawet jeśli kilka osób oburzy nieobecność krążków jakże oczekiwanych… Na siódmą płytę Sadist zapewne zbyt wiele osób nie czekało. Nic w tym jednak dziwnego, skoro od samego początku Włosi łamali wszelkie zasady, grając muzykę trudną, wymagającą i nieoczywistą. Na debiutanckim „Above The Light” gwałtowny i dziki death/thrash zestawili z dźwiękami klawiszy i ocierającymi się o piękno solówkami gitarowymi. Drugi w dyskografii „Tribe” przyniósł za to takie pomieszanie riffów z poplątaniem rytmów, że doprawdy trudno było to okiełznać. A przecież po drodze zdarzył się im jeszcze album „Lego”, na którym postanowili za wszelką cenę zaburzyć poczucie dobrego smaku słuchaczy. I zaburzyli. Na tym tle przedostatni „Season In Silence” mógł wydawać się wręcz asekuracyjny, ale nic bardziej błędnego. Jak zatem prezentuje się „Hyaena”? Jako konglomerat całej dotychczasowej twórczości zespołu – wręcz doskonale. Jako dopracowany w każdym szczególe koncept – wręcz wybitnie. A jako muzyczna podróż – bez żadnych wątpliwości porywająco. Tym razem porywa nas Sadist wprost do Afryki, inspiracji szukając wśród tamtejszych podań i legend. Z hieną dosiadaną przez diabła w samym centrum. Nic zatem dziwnego w szerokim wykorzystaniu odgłosów afrykańskiej przyrody (w większości utworów) i muzyki etnicznej, co objawia się zarówno plemiennymi, rytualnymi rytmami (fragmenty „Bouki” i „Genital Mask”), deklamacjami w narzeczu afrykańskich plemion („The Devil Riding The Evil Steed”), jak i wyrazistymi motywami przewodnimi („Eternal Enemies”). To dodatki. Bo dominuje tu jak zwykle progresywny techniczny death metal, techno-thrash, a także elementy jazzu, muzyki fusion i alternatywnego rocka. Specyficzny nastrój najbardziej upodabnia „Hienę” do „Tribe”. Z „Above The Light” łączą ją z kolei rozmarzone i fantazyjne solówki gitarowe w „The Lonely Mountain”, „Pachycrocuta”, „Bouki” i „Genital Mask”. Są może nieco inne niż te z debiutu, ale równie piękne. Ich obecność - podobnie zresztą jak przestrzennych klawiszowych pejzaży - jest tu pożądana, bo stanowi znakomitą przeciwwagę dla polirytmicznych łamańców. To, co wyczynia tutaj sekcja rytmiczna przechodzi wszelkie pojęcie, a już dokonania basisty to prawdziwe mistrzostwo świata (które, notabene, potwierdził na scenie podczas trasy po Polsce kilka lat temu; kto widział, ten doskonale wie, o jakim poziomie mistrzostwa mowa). Zwichrowane rytmy świetnie współgrają z nerwowymi riffami. Poszarpanymi, porwanymi i rozpruwającymi przestrzeń na wszystkie możliwe sposoby. A jeżeli do tego dodamy niemalże irytujące wrzaski i krzyki wokalisty, to grono słuchaczy zawęża się w tym momencie być może do zaledwie garstki, ale prawdziwych koneserów trudnych dźwięków. Przesada? Prawdopodobnie. Z całą pewnością nie jest to jednak album, który da się polubić tak po prostu – bez poświęcenia mu dużej ilości czasu i uwagi. Kiedy jednak skupimy się nań należycie, wówczas nietrudno o prawdziwy zachwyt. Nad fantastycznym zestawieniem nerwowości i spokoju (fenomenalne partie fletu!) w „The Lonely Mountain”. Nad rozległą przestrzenią instrumentalnego „Gadavan Kura”. Nad technicznym charakterem „The Devil Riding…”, który prezentuje się niczym nieco mniej brutalna, ale równie przebiegła odpowiedź na dokonania Nile. Nad na poły progresywnym, a na poły alternatywno-rockowym kształtem „Scratching Rocks”. Czy wreszcie nad stopniem połamania i pogięcia „African Devourers”. Sadist jest na takim etapie rozwoju, że porównań do innych wykonawców w zasadzie nie potrzebuje, tym niemniej w celu ukierunkowania niezorientowanych pozwolę sobie na użycie dwóch nazw, które podczas słuchania albumu same się tego domagają. To Atheist i Believer (z okresu „Dimensions”). Ktokolwiek słyszał, ktokolwiek zna, ten bez zastanowienia powinien stanąć do pojedynku z hieną. Zalecam jednak ostrożność, bo ta nie dość że gryzie, kąsa i szarpie, to jeszcze jest dosiadana przez diabła. A z tym to nigdy nie wiadomo…

 

Rafał Monastyrski