Zakk Wylde postanowił powrócić do swojego pomysłu sprzed 20 lat. Niezależnie od tego, czy nagrywa cięższe rzeczy z Black Label Society, czy z innymi artystami, przyznaje, że zawsze dużo gra także na pudle. Jak się okazuje – pomysłów na tego typu utwory uzbierało mu się przez ten czas całkiem sporo. Wydana przed dwudziestu laty pierwsza część „Księgi Cieni” była z jednej strony prezentacją właśnie takiej łagodnej, akustycznej strony brodatego gitarzysty (To taka muzyka do picia piwa tuż przed zamknięciem baru, jak określił ją autor), a z drugiej – wydawnictwo, mające na celu wypełnienie niekorzystnego kontraktu z wytwórnią płytową. Tym razem takiego problemu już raczej nie ma, a druga odsłona „Book Of Shadows” przynosi czternaście delikatnych ballad nie tylko na tzw. after, ale i idealnych do posłuchania np. przy ognisku. Całość rozpoczyna „Autumn Changes”, które bardzo przypomina... „Black” Pearl Jam. Numer nie jest może na granicy plagiatu, ale porusza gdzieś sentymentalne odczucia za rockiem sprzed dwóch dekad. Zaś niezła solówka w drugiej części tego kawałka, urokliwie go dopełnia. Kolejny „Tears Of December” brzmi niczym utwór Bruce’a Springsteena. Zresztą już sam głos Zakka bardzo przypomina tutaj “Bossa”. Dla odmiany „Lost Prayer” zbliża nas do twórczości Toma Petty’ego, pomimo tego, że Zakk w nim śpiewa już ze swoją charakterystyczną manierą. Wyróżnia się natomiast „Darkest Hour”, który mógłby być bliźniakiem black labelowego „In This River”. W solówce pod koniec gitarzysta co prawda trochę odpłynął, jednak ta natchniona i emocjonalna pieśń, zaaranżowana nie tylko na gitarę, organy Hammonda ale i smyki, to najciekawszy fragment całej płyty. Southernowy „Forgotten Memory” przepełniony tęsknotą oraz nadzieją, przynosi ukojenie, zaś kołyszący „Yesterday’s Tears” to idealny „wolny numer” na niejedną domówkę. Z kolei „Harbor’s Pity” to znów trochę Springsteena, ale i ducha czasów Woodstocku oraz pokolenia dzieci kwiatów. Singlowy „Sleeping Dogs”, trafnie wybrany do pilotowania płyty, to sto procent Zakka w Zakku. Przejmująca melodia, smutny głos, szczypta patosu i oczywiście solówka. Wieńczący płytę fortepianowy i podniosły „The King”, to deklaracja Wylde’a dotycząca niezłomności i wierności, zakończona patetycznym... „slashowym” solem. Na „Book Of Shadows II” Zakk Wylde przesunął wektor stylistyczny bardziej w stronę klasycznego, ikonicznego rocka. Mniej tu folku, czy bluesa, ale nastrój melancholii i spokoju zachowano. Teraz pozostaje czekać na czerwcowy koncert w Łodzi, podczas którego Zakk będzie promował ów materiał.

 

Maciej Majewski